album

James Burki - Modern Melancholy

Met het debuutalbum Modern Melancholy doet de Haagse formatie James Burki een enthousiaste gooi naar de titel ‘next big pop thing’ en streept ijverig alle ingrediënten af.

Het is al snel duidelijk dat Modern Melancholy is ingestoken als een obstakel-loze luisterbeurt. De tien seconden intro - klinkend als een telefoon audio-memo - zijn de rauwste tien seconden van het album, dat vervolgens ons met strak synths en glad rockwerk verwelkomd. Met Kids in Love en Pink schiet de band al vroeg raak, waarvan zeker laatstgenoemde opvalt vanwege de scherpe knipoog naar de dancepop-sound van het vorige decennium. Her en der flitsen we terug naar de muziek van Nederlandse bands als VXUY, Valerius, Heavylight en The Brahms, die James Burki in fijne doseringen in de plaat verstopt.

Het is dan halverwege het album duidelijk dat de muziek zelf iets is voorgetrokken in het geheel dan de thema’s van de plaat. Dat de teksten over bestemming, (onbeantwoorde) liefde, zelfverdoving en ander millennial-leed gaan, nemen we op goed vertrouwen aan. De piano-ballad Notes and Letters lijkt de kans te hebben dit enigszins goed te maken, maar ook hier komen tekst en muziek in het beste geval op gelijke hoogte uit. Gelukkig is James Burki’s mix van synths, gitaren en dansbeats om op te vreten en weet de band goed te voldoen aan onze wens.

Hoogtepuntjes vinden we in het refrein van Getting Over You en de opzwepende ritmes van rocktrack Meet Me In Paris. Modern Melancholy is geen lange luisterbeurt (tien nummers inclusief een intro en een interlude), maar lang genoeg voor James Burki om te laten zien dat ze in hun gladde, heldere synthsound ook voldoende ruimte vinden om hun popgevoelige rock doorheen te prikken.